In 2010 kwam ik in aanraking met een Antilliaanse vrouw. Ik werd gebeld door een medewerker van de sociale dienst over Janice* die niet wilde werken. Ze moest werken, maar ze kregen haar niet in beweging. Er was al voor 30.000 euro aan trajectgeld besteed, psychologische hulp, noem maar op. Ze wilde helemaal niets. Ik kreeg de vraag om eens met deze vrouw te gaan praten.

Ik maakte een afspraak en ging bij Janice op bezoek. Het was een hartelijke vrouw. Na een half uurtje hadden we al een goed contact. Deze vrouw ging haar verhaal vertellen.

Ze zei: “Ik wil wel, maar ik kan gewoon niet. Ik ben in Nederland twee zoons verloren. Mijn dochter woont nog hier, maar verder woont mijn hele familie in Curaçao. Mijn moeder is ziek. Ik heb haar al jaren niet gezien.

Ze werd verdrietig. Ik dacht: ze is gewoon ziek van heimwee. Ze wil eigenlijk maar één ding: terug naar Curaçao, terug naar haar roots. Terug naar haar familie, naar haar eigen roedel.

Ik vroeg haar: “Wat zou u eigenlijk willen?” Ze gaf gelijk in het eerste gesprek al aan dat ze zo graag naar Curaçao terug wilde, maar dat ze dat niet kon. Ze had geen geld. En haar dochter woonde nog bij haar.

Ik heb er over nagedacht en nog een keer een gesprek met haar gehad. Dat verliep goed. We hebben ook gelachen samen. Op een gegeven moment zei ik: “We kunnen het toch proberen?” Janice zei weer: “Mijn dochter woont bij me. Ze heeft een vriend, ze gaat hier nog naar school. Ze kan nu nog niet terug. En ik heb er ook het geld niet voor om terug te gaan”. Ik heb overleg gehad met de gemeente, maar ze zeiden: “Daar is geen potje voor. We kunnen niet gaan betalen voor een verhuizing naar Curaçao”.

Ik zei: “Dat is toch ook wat? Jullie hebben 30.000 euro geïnvesteerd en niets bereikt. Deze mevrouw is zo ziek van heimwee, die blijft echt gewoon in de bijstand. Met heel veel ellende en verdriet, zeker als er nog meer druk op komt. Ik maakte een rekensommetje. Ze was nu 45 jaar. Als ze nog tot haar AOW leeftijd in de bijstand zou blijven, dan zou het de gemeente meer dan 400.000 euro aan uitkering kosten.

Ik stelde voor om het anders te doen. Ik heb een eigen bedrijf. Als de gemeente bij mij een begeleidingstraject zou inkopen, dan zou ik het regelen voor deze mevrouw. Daarvoor wilde ik 5.000 euro hebben. En een trajectplan mag de gemeente gewoon inkopen.

Zo zijn we het gaan doen.

Ik heb met mevrouw overleg gehad. We hebben eerst contact gezocht met de familie. Die stond er open voor dat mevrouw terug zou komen naar Curaçao. Ze hadden woonruimte voor haar bij haar moeder. Mevrouw zou haar moeder kunnen verzorgen en de familie zou haar financieel ondersteunen.

We hebben ook overleg gehad met haar dochter. Zij stond op het punt om te gaan samenwonen met haar vriend. Ze wilde graag haar studie afmaken in Nederland en daarna ook verhuizen naar Curaçao.

Ik heb een ticket voor een retourvlucht gekocht (dat was goedkoper dan een enkele reis) en een container besteld voor haar spullen. Het heeft drie maanden geduurd, maar tijdens die drie maanden was deze mevrouw al heel gelukkig. Ze heeft alles zelf geregeld. Ik begeleidde haar. Ik sprak haar een keer per week om alles door te nemen. Maar ze deed echt alles zelf. Ze kon dat ook, omdat ze weer perspectief zag.

Ik werkte in die periode vaker voor deze gemeente, dus ik had met mijn compagnon samen 12 mensen die we begeleidden. Ik heb een rondje gebeld en ze kwamen op de dag van de verhuizing allemaal helpen. Ze hebben de container ingepakt en ook haar dochter helpen verhuizen. Janice moest nog een week in een hotel verblijven tot de datum van vertrek. Toen hebben we haar afgeleverd op Schiphol.

In Curacao is ze haar moeder gaan verzorgen. Ze woont er nog steeds en heeft er ook betaald werk gevonden. Ze wil er nooit meer vandaan.

Ik denk nu: iedereen blij. Ook de gemeente. Deze inwoner is uitgestroomd uit de uitkering. Dat scheelt een heleboel gemeenschapsgeld. En ze is ook nog gelukkig.

* De naam is gefingeerd om de privacy van betrokkene te beschermen.